Indyk został udomowiony na terenie dzisiejszego Meksyku ponad 2000 lat temu. Gatunek ten opuścił obszar Ameryki pod koniec XV w. wraz z podróżnikami wracającymi z Nowego Świata do Europy. Od tego czasu hodowla i produkcja indyków na terenie Starego Kontynentu dynamicznie się rozwija i stanowi wzór do naśladowania. Chów odbywa się w bardzo restrykcyjnych warunkach środowiskowych, ze szczególnym uwzględnieniem jakości ściółki
i warunków termicznych, pod kątem których ptaki te są szczególnie wrażliwe.
Ptaki te dzieli się nie tylko według rasy, ale również według typów użytkowych. Typy są: lekkie, średnie, średniociężkie oraz ciężkie. Typ lekki reprezentowany jest przez indyki białe szerokopierśne oraz małe białe beltsville – rozpłodowe samice ważą około 5 kg, zaś samce około 8-12 kg. W przypadku zwierząt rzeźnych czas wzrostu wynosi 12 tygodni, podczas których ptaki osiągają wagę 3,2-3,7 kg.
Typ średni reprezentowany jest przez przez indyki białe i bronz szerokopierśne. Ubój wykonywany jest u indyczek w wieku 12-18 tygodni, a u indyków od 16-24 tygodnia.
Częściej stosowane rasy występują w typie ciężkim i średniociężkim – rasy biała szerokopierśna, bronz szerokopierśna oraz bronz w odpowiednich liniach reprezentują w niektórych regionach Unii niemalże 100% produkcji. W przypadku typów średniociężkich indyczki osiągają dojrzałość rzeźną (9-10 kg) w wieku 15-16 tygodni, a indory w wieku 18-22 tygodni (15-18 kg). Indory w typie ciężkim w wieku 18 tygodni powinny ważyć około 18 kg, zaś indyczki w wieku ok. 16 tygodni powinny ważyć około 14 kg. Mięso indyka charakteryzuje się dużą zawartością białka – nawet 193 g białka ogólnego na 1 kg części jadalnych indyka. Jest to również mało kaloryczne mięso ze wszystkich gatunków mięsa drobiowego. W wyniku tego, mięso to jest w szczególności lubiane przez sportowców, osoby odchudzające się, kobiety w ciąży, kobiety karmiące czy osoby starsze. Warto też podkreślić powszechność zastosowania mięsa ze względu na lekkostrawność i brak alergenów. PH mięsa wacha się w przedziale 5,8-6,3 w zależności od badanego elementu. Mięśnie piersiowe i udowe – dwa popularne elementy, pomimo tego samego poziomu smakowitości i zbliżonego poziomu soczystości, istotnie różnią się pod względem zawartości tłuszczu, białka koloru czy zawartości tłuszczu.